از فرهنگ بزرگ بشری که رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) بنا کرده بودند، روز به روز فاصله می گرفت و

ارزش های والای انسانی فراموش می شدند..

در میان آن همه خرابه های حیوانی تنها امام حسین علیه السلام بود که ایستاد تا جامعه اش را از سر بسازد و

در این راه حتی از جانش هم دریغ نکرد..

او با خونش، تفکرش را به جامعه تزریق کرد تا خانه ی یزید و یزیدیان ویران شود..

اما هنوز کسانی هستند که از او و اندیشه هایش بیم دارند!

کسانی که حسین تشنه را از حسین قیام گر و هدایت گر بیش تر دوست دارند..

چون حسین تشنه، حسینی است که در روضه ها و مجالس سینه زنی خانه دارد و مسئول جاری

ساختن اشک هاست و کاری با جامعه و اتفاقاتی که در آن می افتد ندارد و فقط در پی پیدا کردن

جرعه ای آب است برای سیراب کردن اهل بیتش..

اما! حسین قیام گر و هدایت گر، بر سر دو راهی حق و باطل ایستاده است تا راه را از بیراه نشان دهد

و به جامعه رنگ پویایی و آگاهی بخشد و هر وقت جامعه اسیر تارهای عنکبوتی زورگویان شد؛

زنگ قیام را به صدا درآورد و بگوید:

از چه نشسته اید! برخیزید و با استبدادهای اقتصادی، سیاسی و مذهبی بجنگید..

درد فریاد را به آرامش سکوت نفروشید و زبان چابلوسان و تملق گویانی که شمشیر جلادان تاریخ

را تیز می کنند قطع کنید و اجازه ندهید آتش شهادت و از جان گذشتگی در وجوتان سرد شود..

از جهت دیگر امام حسین علیه السلام تفسیر دینیست که شرف، حیات انسانی و حیثیت الهی

از با اهمیت ترین اصول آن محسوب می شوند..

و این امر برای آنانی که دوست ندارند حسین علیه السلام در جامعه جاری شود بسیار خطرناک است..

به همین جهت او را در روز عاشورا خلاصه می کنند و تنها دردش را بی آبی می نامند و مقام او را

تا حد جرعه ای آب پائین می آورند، در حالیکه او تجلی روح جدش است و در اندیشه ی زمین نمی گنجد..

امام حسین علیه السلام تا آخرین نفس تشنه ی هدایت بود و تا آخرین روز حیات انسان باقی خواهد ماند؛

چه بخواهند و چه نخواهند..

.....

پی نوشت:

قال رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم): إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةٌ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لَنْ تَبْرُدَ أَبَداً

شهادت امام حسين(عليه السلام) در دل هاى افراد با ايمان آتش و حرارتى ايجاد مى كند كه هرگز خاموش نخواهد شد(مستدرك الوسائل، ج 10ص 318)

التماس دعای شهادت